ETERNAL ENGINE I TWORZENIE KOLEKTYWNYCH DOŚWIADCZEŃ WIRTUALNYCH

WL: Brałam udział w organizowanym przez Was wydarzeniu w VRchacie Pro-Abo Cyber Rave’ie. Skąd pomysł na takie działania i jakie były reakcje uczestniczek i uczestników? Kto właściwie wpada na takie wydarzenia? Nie słyszy się o nich zbyt często. Podczas pandemii stały się alternatywną przestrzenią spotkań, ale też wydaje mi się, że nowe, technologiczne rozwiązania to przeszkoda, może blokować przed wejściem w nieznane światy, onieśmielać.

JW: VR jest technologicznie hermetyczny, to znaczy wymaga od nas zorganizowania sobie całego set-upu dla doświadczenia tej wirtualności. Nie dla wszystkich jest to możliwe. A VRchat jest ciekawą platformą dzięki temu, że wcale nie musimy mieć tego VR-u, bo jest też dostępny desktopowo. W formie gamerskiego wirtualnego doświadczenia.

MN: Jeśli chodzi o Pro-Abo Cyber Rave, to zaczęło się wszystko oczywiście od Strajku Kobiet, w którym też aktywnie uczestniczyłyśmy. Wzięłyśmy udział w projekcie Oskara Sadowskiego „Manifesta” i „Dziady”. Zaczęło się od rozmów z Oskarem i Pawłem Mazurem, też artystą wizualnym, o potrzebie stworzenia takiej przestrzeni. Strajku Kobiet w VR-ze dla osób, które są na kwarantannie albo nie mogą fizycznie uczestniczyć w Strajku… i żeby wirtualna obecność nie była tylko streamem.

Chcemy queerować Internet, queerować przestrzenie wirtualne, feminizować i tworzyć bezpieczne światy, bo VRchat też jest jednak pełny przeseksualizownych postaci animy. Co też jest OK czasami, ale jest tego trochę za dużo… I właśnie przy okazji współpracy z Oskarem i Pawłem pojawił się pomysł, żeby stworzyć przestrzeń Virtual Revolution, czyli przestrzeń do strajku w VRchacie. Pierwszym wydarzeniem było wspólne oglądanie, wspólne uczestniczenie w Strajku Kobiet. Na wirtualnym ekranie był wyświetlony livestream z protestu i rzeczywiście osoby, które nie mogły protestować „realnie”, były pod postacią awatarów/awatar, które przygotowaliśmy wraz z Pawłem. Następnie zaczęliśmy rozmowy z kolektywem Oramics i Destitute, że można zorganizować coś takiego, jak Pro-Abo Cyber Rave. Zmieniliśmy trochę przestrzeń w Virtual Revolution, bardziej pod klub. Zbierałyśmy wtedy pieniądze na trzy kolektywy proaborcyjne, czyli Ciocia Wienia, Ciocia Basia i Ciocia Czesia. I udało się zdobyć trochę hajsu w słusznej sprawie.

JW: Tak. Jedną z ważniejszych rzeczy, dla których w ogóle sam ten rave został zorganizowany, była chęć sprawdzenia, w jakim stopniu możliwe jest w ogóle przeniesienie takiej formuły fizycznego strajku na ulicach miasta do przestrzeni wirtualnej. I z jakim feedbackiem się to spotka, jak bardzo jest taka potrzeba… Bardzo dużo osób, które pojawiły się na Pro-Abo Cyber Rave’ie, nigdy wcześniej nie korzystało z VR-u, nie miało żadnego kontaktu z VRchatem. A to wydarzenie było takim głównym triggerem, żeby do nas dołączyć i żeby przejść przez całą listę tego, jak to zrobić.

WL: Właśnie, przygotowałyście w tym celu tutorial.

JW: Przygotowałyśmy cały tutorial, w jaki sposób założyć konto, w jaki sposób wybrać awatara/awatarę, jak znaleźć przestrzeń i dołączyć do rave’u. Podczas całego wydarzenia pojawiało się bardzo dużo pytań i starałyśmy się supportować uczestników. Niesamowite było dla mnie to, jak wiele osób jest w stanie się sprzężyć i przejść przez linię realne-wirtualne, żeby w tej pandemicznej rzeczywistości dołączyć do czegoś niezwykle ważnego, co może się równie dobrze odgrywać w przestrzeni wirtualnej i wcale nie jest mniej istotne i mniej realne. Jest realne wirtualnie po prostu. To było niesamowicie łączące i też bardzo solidaryzujące w tym swoim wirtualnym wymiarze. Bardzo nas to kolektywnie sprzężyło.

WL: Czy spotkałyście się kiedyś z niesprawiedliwością lub cyberprzemocą w Internecie?

MN: Spotkałam z tym bardzo wcześnie, bo byłam nerdką od początku w sumie. Od kiedy tylko mój ojciec miał komputer. Oprócz grania w Tekkena i Mortal Kombat starałam się też coś zrobić. Grałam na przykład w „Larę Croft” i nie odpowiadało mi, jak ona wygląda. Czułam, że chcę grać zupełnie inną postacią. Bardzo wcześnie zorientowałam się, że ta technologia jest zarządzana przez struktury patriarchalne. Jak zaczęłam się uczyć 3D, a to było bardzo wcześnie, bo w wieku tam 14 lat, to między innymi na forach zadawałam pytania. Miałam żeński nick. Byłam atakowana przez stado inceli, którzy po prostu tam ostro cisnęli, że „co ja w ogóle chcę zrobić?” i tak dalej. Spotykałam ze ścianą, że dziewczyna nie może programować, dziewczyna nie może ogarniać 3D. Nie było też tutoriali, których szukałam. Były takie na bardzo skomplikowane wybuchy, bardzo efekciarskie rzeczy, a ja bardzo chciałam wymodelować sobie jakieś cyberkwiaty czy cyberelficę.